ONGEWENST

Olivia Gatwood blew my ears off en deed mijn hart versnellen. Wat een fierceness.

Haar woorden hoorde ik voor het eerst vlak na de #metoo bewegingen op internet.

Mijn woorden hieronder mijn eigen ervaringen vermomd in halfslachtige poezie.

Ze zeggen dat creativiteit kan helen - ik vraag me af of dat ook het geval is bij vrouwen wiens grenzen diepgaans zijn overschreden. Kunnen zulke grofgeslagen wonden ooit genezen?

O N G E W E N S T

de stilte die ik verlang

van je handen, verstold

op mijn lippen

de afstand walsend

tussen

nabij en nabijer

mijn adem stoot waar

ik deze wil stokken

wimpers dragen het zwart

uit mijn gedachten, tongen

als onweer in mijn gezicht

mijn schoot vult

zich met warmte

mijn oren verdraaien

mijn interne schreeuw

om vertragng

een spel waarvan de regels

ons beiden onbekend is maar

jij telkens zessen gooit

en de kans bepaalt dat

jij het hoogste woord voert

hoe zeg je iemand te stoppen

als je vergeten bent

waar het begon

onzeker bent waar

het startschot klonk

onopgeleid bent

in dit grensgeval